Zorg wordt schaars. De zorgverleners kunnen het werk niet meer aan door de overdosis administratieve verplichtingen en de massale uitval en vertrek uit de zorg. Ondanks alle signalen tot protesten aan toe, doen de Overheid, de NZa en de zorgverzekeraars niets.

Wat is er aan de hand?
De wachtlijsten lopen alleen maar op. Zorgmedewerkers verlaten massaal de zorg. Niemand wil meer in de zorg werken. Oorzaak: teveel regeltjes waaraan je je als zorgverlener moet houden, administratieve handelingen opgelegd door managers van zorgverzekeraars die hiermee hun bestaansrecht claimen, het volgen van richtlijnen omdat je anders in (juridische) problemen komt en het totale wantrouwen vanuit zorgverzekeraars.

Is dit nieuw ?
Absoluut niet. Al tientallen jaren waarschuwen mensen uit de zorg dat het ingezette beleid niet klopt en dat de zorg gaat vastlopen. Al direct toen in 2006 marktwerking in de zorg werd geïntroduceerd, wist iedereen dat het mis zou gaan. Elke sector die geprivatiseerd werd, is nog altijd slechter en duurder geworden. Alleen de Overheid had natuurlijk weer vertrouwen in hun eigen ideetje. Honderdduizenden zorgverleners zijn sindsdien de klos.

Klagen helpt niet, want de waakhond voor eerlijke marktwerking in de zorg, de NZa, loopt stevig aan de riem van de Overheid. Zorgverzekeraars voeren het beleid van diezelfde Overheid uit en zoeken ook nog eens de grenzen op, waarmee zorgverleners tot het uiterste kunnen worden uitgeknepen.

In 2021 waarschuwde de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid dat ‘schaarste in de zorg’ op komst was. De Overheid zou burgers snel moeten voorbereiden steeds meer zelf en in eigen kring (mantelzorg, familie en vrienden) te gaan oplossen. De politiek zweeg.

In oktober 2022 deden NZa en de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd herhaalden dit en een maand later gaf een grote verzekeraar toe dat ze de wachtlijsten niet meer weg konden werken. Maar nog steeds geen reactie.

Hoe heeft het zover kunnen komen ?
Je hoort wel vaker dat de bevolking groeit en vergrijst, maar is dat een oorzaak of een gevolg? Als de zorg verplicht wordt iedereen koste wat het kost in leven te houden, is dat èn duur èn er worden steeds meer mensen steeds ouder èn neemt de vraag naar zorg toe. De oorzaak lijkt dus eerder beleid te zijn.

Patienten gaan zich ook steeds meer als consument gedragen en vragen méér: nòg een gesprek, nòg een check-up, nòg een second opinion. En als de zorgverlener meer te bieden heeft wìl de patiënt dat ook hebben. Ook dit is een gevolg van het beleid, waarbij de patiënt de regie moest krijgen.

Artsen hebben de gezondheid van mensen volledig in handen van de farmaceutische industrie gelegd, door mensen structureel dom en passief te houden hebben. Hierdoor heeft de farmaceutische industrie de absolute macht gekregen en kan de prijs naar believen naar tophoogte jagen. Dit is te koppelen aan de marktwerking en dus weer een gevolg van het beleid.

Het huidige zorgsysteem is ziek. Aan de kant van de patiënt is het een solidair systeem; iedereen heeft overal recht op. Zorgverzekeraars moeten voortdurend op de kosten letten. Aan de kant van de zorgverleners is het echter een marktsysteem; iedereen probeert een zo groot mogelijk deel van de pot geld te pakken te krijgen. Het gevolg is dat zorgverzekeraars wantrouwend zijn en allerlei drogredenen aanvoeren om niet te hoeven betalen. Zo moeten zorgverleners zowat elke handeling opschrijven, want stel je voor dat ze iets overbodigs of te duurs zouden declareren. Die administratie koste veel tijd, levert veel frustratie op en kost ook weer véél geld. Geld en tijd die weer niet besteed kunnen worden aan zorg.
Met richtlijnen en protocollen worden risico’s volledig dichtgetimmerd, maar kosten veel tijd en dragen bij aan hoge kosten.
Fysiotherapeuten hebben ook al tientallen jaren te maken met perverse prikkels: fysiotherapie helpt mensen zelf gezonder te leven en te werken aan hun herstel en is relatief goedkoop, maar dat kost tijd en inspanning. De patiënt kiest er dus vaak voor geopereerd te worden want dat is snel, kost hem geen moeite en wordt ook nog eens volledig vergoed, maar is verschrikkelijk duur voor de zorg. Ook dit is door de Overheid bepaald beleid.

Trekt er dan niemand aan de bel ?
Er zijn legio onderzoeken en artikelen waarin wordt aangetoond dat het beter en goedkoper kan. Eind september 2022 nog legde oncoloog/epidemioloog Gabe Sonke in zijn oratie uit dat alle kankermedicijnen van de afgelopen decennia vooral de farmaceutische bedrijven winst hadden opgeleverd en veel mínder de kankerpatiënt. „De afgelopen tien jaar is de vijfjaarsoverleving voor kankerpatiënten met 8 procent gestegen. Maar de kosten aan dure geneesmiddelen zijn in dezelfde periode vertienvoudigd naar bijna 3 miljard euro per jaar”.De Overheid, de NZa en de zorgverzekeraars lijken nog steeds vooral het huidige systeem in stand te willen houden. Wie wordt hier beter van ?

En hoe gaat het nu verder ?

Er wordt nu ingezet op “passende” zorg. Een behandeling wordt dan alleen voorgeschreven (of ondergaan) als die echt iets toevoegt. Maar dit is natuurlijk niet te rijmen met de marktwerking in de zorg. Preventief advies levert immers niets op, een behandeltraject wel. En het dom en afhankelijk houden van patiënten heeft zeker een langdurig na-ijl effect; mensen met klachten door omgevingsfactoren (stress, leefstijl) gaan gewoon vaker naar de zorgverlener en worden uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis.

De Overheid richt zijn pijlen op zorgverleners, maar zwijgt over haar eigen rol. De hele omgeving wordt door deze Overheid ingericht, van groenvoorzieningen, bovenop elkaar moeten wonen, geluid- en lichtoverlast, 24 uurs maatschappij (omdat er zo nodig geld verdiend moet worden) tot alle aanbiedingen in de supermarkt (het slechtste spul is goedkoper, gezonde groente en fruit krijgt een hogere BTW). Het is geen probleem van de zorg. De problemen in de zorg zijn een symptoom van een slecht overheidsbeleid, uitgevoerd door mensen die verschrikkelijk veel verdienen aan de zorg maar geen zorg leveren.

BRON: NRC