Allerlei sectoren worden bedolven onder regels, in de zorg is het al jaren schrijnend: de bureaucratische regeldrift schiet zijn doel voorbij.

Zorgverzekeraars zijn ooit opgericht om de kwaliteit en toegankelijkheid van zorg te waarborgen, maar verzanden steeds meer in regels en protocollen. De oorspronkelijke waarde (het welzijn van de patiënt) raakt ondergesneeuwd onder een lawine van contractuele eisen en administratieve verplichtingen.

Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten

Iemands wantrouwen zegt vaak meer over de wantrouwende zelf dan over de ander. In de zorg betekent dit dat zorgverzekeraars zoveel regels opstellen omdat zij de zorgverleners niet vertrouwen om op een professionele, integere manier het werk te doen waar zij notabene voor zijn opgeleid. Ze behandelen hen alsof ze voortdurend gecontroleerd moeten worden, wat leidt tot een verstikkend systeem van administratieve overlast.

WAT IS BELANGRIJKER, HET MIDDEL OF HET DOEL?

Het doel is in dit geval het bieden van hoogwaardige zorg aan patiënten. Het middel – regels en normen – zou enkel moeten dienen om dat doel te bereiken. Maar in de praktijk lijkt het omgekeerde te gebeuren: de regels worden doel op zich. Zorgverzekeraars stellen steeds meer eisen in contracten, waardoor de zorgverlener in een administratief moeras terechtkomt, ver verwijderd van het werkelijke doel: het helpen van patiënten.

Een typisch voorbeeld hiervan is het aantal pagina’s van de contracten die grote zorgverzekeraars bij fysiotherapeuten gebruiken:
– ZKAchmea 21 pagina’s
– VGZ 26 pagina’s
– CZ 42 pagina’s
– Menzis 64 pagina’s

Deze aantallen pagina’s geschreven wantrouwen, spreken boekdelen. Hoe kan een fysiotherapeut zich richten op zijn eigen vak, op zorg, op de patiënt, als hij alle pagina’s aan contractvoorwaarden moet kennen en deze moet toepassen, die vaak ook nog eens per verzekeraar verschillen? Dit systeem dwingt zorgverleners in een keurslijf dat hen eerder belemmert dan ondersteunt.

Het zorgsysteem moet goed zijn voor de patiënt, niet voor het systeem

Het wantrouwen dat ten grondslag ligt aan deze regeldrift, is schadelijk voor alle betrokkenen. Niet alleen leidt het tot een verminderde efficiëntie en werkplezier bij zorgverleners, maar het doet ook afbreuk aan de relatie tussen zorgverleners en verzekeraars. Als elke interactie wordt beheerst door voorschriften en controle, ontstaat er een sfeer van achterdocht. Er is geen sprake van samenwerking.

Terug naar de essentie

Zorg dient de gezondheid van patiënten te verbeteren. De zorgsector moet zich ontdoen van overbodige bureaucratie en de focus weer leggen op de kernwaarden.

“ ALS DE NORM BELANGRIJKER IS DAN DE WAARDE, DAN IS HET EEN WAARDELOZE NORM. ”

Het is tijd dat zorgverzekeraars en beleidsmakers dit beseffen, actie ondernemen en niet alleen met mooie woorden beamen, om de groeiende regelzucht een halt toe te roepen. Want uiteindelijk gaat het erom wat het beste is voor de patiënt, niet voor het systeem.

BRON: robcast